Historia miejscowości

"Nazwa Plutycze jest patronacka od nazwy osobowej "pluta". W ruskiej gwarze Białostocczyzny oznacza ona człowieka, który lubi dużo mówić, pleść od rzeczy. Plutycze były częścią dóbr królewskich w ramach starostwa bielskiego

Jest to nazwa topograficzna. W języku polskim, białoruskim, i staroruskim występuje słowo "plos", dial. "plosa". Ma ono różne znaczenia, może oznaczać "zatokę, kolano rzeki", "jezioro utworzone przez rozszerzenie się koryta rzeki, czyste i nie zarośnięte, z cichą wodą", "głębokie, nie porośnięte miejsce na jeziorze lub rzece" lub "podmokłą łąkę z wodą.

W 1576 roku Pilipki należały do wójtostwa zubowskiego przy folwarku Użyki. Obejmowały 30 włók dobrej ziemi, z których chłopi płacili od włoki po 81 gr lit (razem 40 kop i 30 gr lit), po 6 gr lit młynowego (łącznie 3 kopy gr lit), oddawali po 2 beczki owsa (razem 10 kop gr lit) i po wozie siana (2 kopy 30 gr lit).

Nazwa wywodzi się od nazwy osobowej Pilik, lub Pilip, Pilipko, odpowiednik imienia Filip. W 1576 roku Piliki były siedzibą wójtostwa przy folwarku Stołowacz. Jej mieszkańcy uprawiali 46 włók średniego gruntu, przy czym 2 włóki wójtowskie były zwolnione z czynszu.

Według Herbarza hrabiego Uruskiego Pietrzykowscy pieczętują się herbem Godziemba. Pierwsze dane o tym rodzie pochodzą z początków XVI wieku. W 1554 roku regentem grodzkim tykocińskim był niejaki Piotr Pietrzykowski. Następnie zapisano innych Pietrzykowskich.

Nazwa wsi pochodzi od ruskiej nazwy osobowej Miakisz. Pierwsze dane o wsi pochodzą z 1560 roku, ówcześnie notowano w źródłach młyn Philipa Miakszewica na rzece Łoknicy. Wokół młyna powstała niewielka osada należąca do rodu Łoknickich z Łoknicy.

po raz pierwszy wspominane jest w 1512 roku. Wioska powstała w ramach "okolicy szlacheckiej" Niewino (obecnie w gminie Wyszki). Mieszkali tu głównie Niwińscy herbu Paprzyca.

Według przekazów Łubin oraz Łubin Kościelny miały się kiedyś nazywać Rudułtowo. Nazwa ta ma pochodzenie niemieckie. W 1447 roku Rudułtowo zostało nadane na rzecz Jana Łuby herbu Lubicz.

Pierwotnie Łubin miał nazywać się Rudołtowo. Zapewne była to wioska książąt litewskich. Jednak w 1447 roku została nadana na rzecz Jana Łuby herbu Lubicz, polskiego rycerza pochodzącego zapewne z Łubów pod Miastkowem w ziemi łomżyńskiej.

Założono ją pomiędzy 1566 a 1569 roku w ramach leśnictwa bielskiego. Założył ją leśniczy Wielkiego Księstwa Litewskiego Hrehory Wojłowicz. Wcześniej rozciągał się tutaj las. W dziesięć lat później Łoknica liczyła już 24 włók uprawnej ziemi. W następnych latach w nieznanych bliżej okolicznościach Łoknica przeszła na własność prywatną.

Lewki były własnością prywatną rycerską, jednak nie należały do Polaków lecz do Rusinów. Na rusińskie pochodzenie wskazuje też nazwa wzięta od imienia białoruskiego Lewko pochodzącego od cerkiewnego Lew, Leont, Leontil.

Początkowo miejscowość nosiła nazwę Krzywiatycze. Oznaczała ona grupę ludzi mieszkających nad rzeka o nazwie Krzywa. Może tez to być nazwa patronacka od nazwy osobowej Krywiata. Krzywa stanowiła część dóbr rządowych.

Bańki pojawiają się w zapisach historycznych pod datą 1528. W tym właśnie roku w Wielkim Księstwie Litewskim przeprowadzono spis pospolitego ruszenia. Każda wioska rycerska musiała wystawić w zależności od wielkości pewną ilość uzbrojonych jeźdźców.

Nazwa pochodzi od nazwy rzeki Białej, nad którą leży ta osada. Wieś rozwinęła się z osady młynarskiej. Według lustracji z 1602 roku przy wsi Kotły na rzece Białej znajdował się młyn, a przy nim 58 morgów ziemi. W 1772 roku Biała była wsią osiadłą na 1 włóce gruntu kotłowskiego.

Dzisiejsza wieś Augustowo wyróżnia się w gminie Bielsk swoją wielkością i regularną zabudową. Zawdzięcza to niezwykle gospodarnej królowej Bonie, żonie króla Zygmunta Starego.

Pierwsze dane o istnieniu tej miejscowości pochodzą z 1528 roku i ówczesnego popisu szlachty litewskiej. Według tych danych mieszkało tu 13 rodzin rycerskich (patrz aneks). Była to niezbyt zamożna szlachta. Na przegląd sił pospolitego ruszenia wystawiła 4 konnych jeźdźców.