Knorydy

„Pierwsze dane na temat tej miejscowości pochodzą z początków XVI wieku, lecz jej początków należy zapewne szukać jeszcze w czasach XIV i XV wieku, gdy rządzili tu Litwini. Świadczy o tym  nazwa pochodzenia litewskiego, która została później zeslawinizowana. Pochodzi od słowa litewskiego słowa „knoras”, czyli skąpiec, chciwiec, ale też człowiek żmudny, dokładny.

Historia tej miejscowości wiążę się z postacią Michała Glińskiego, wielkiej postaci Rzeczpospolitej przełomu XV i XVI wieku. Gliński pochodził z rodu ruskiego, wywodzącego się od chanów tatarskich. Jego przodkowie posiadali wielkie majątki nad Dnieprem w granicach Wielkiego Księstwa Litewskiego. Byli to prawosławni arystokraci, jednak sam Michał w czasie studiów we Włoszech przyjął katolicyzm. Przez kilkanaście lat Michał przebywała na Zachodzie Europy, kształcąc się na uniwersytetach i w sztuce wojennej na dworach Niemiec i Hiszpanii. Gdy wrócił w końcu 1498 roku „zarówno śmiały duchem, jak bystry umysłem, silnej budowy ciała i każde niebezpieczeństwo gotowy. Tak dalece górował nad otoczeniem, że od razu opanował swą wybitną indywidualnością wielkiego księcia Aleksandra Jagiellończyka”. Od 1499 roku otrzymywał coraz to nowe urzędy i godności. Stał się jedną z głównych postaci ówczesnej Litwy. Zorganizował też nowoczesne wojsko litewskie. Przyjaźnił się z przyszłym królem Zygmuntem (bratem Aleksandra Jagiellończyka). Prowadził politykę zagraniczną Litwy, kierując w wielu sprawach poczynaniami wielkiego księcia Aleksandra, usuwając od księcia nielubianych przez siebie możnych. Objął urząd marszałka nadwornego. Sam nawiązywał również kontakty z chanami tatarskimi bez wiedzy księcia. Jego działalność spotkała się z silną opozycją starej magnaterii litewskiej. W 1505 roku Gliński otrzymał w dzierżawę starostwo bielskie, w tym samym czasie zapewne również objął Knorydy. Być może Knorydy wchodziły w skład starostwa bielskiego, jednak zostały z niego wyłączone. Faktem jest, że przed 1506 rokiem Knorydy stały się własnością Glińskiego.

W końcu rządów  ciężko chorego księcia Aleksandra to Gliński był głównym możnowładcą Litwy. W dniu 5 VIII 1506 roku dokonał wielkiego zwycięstwa nad Tatarami w pobliżu Klecka. Wielki książę Aleksander zmarł niedługo później i to właśnie Michał Gliński witał nowego władcę Litwy - księcia Zygmunta. Wkrótce możnowładcy litewscy oskarżyli Glińskiego przed Zygmuntem, że w czasie choroby Aleksandra planował zagarnąć tron Litwy dla siebie. Król nie chcąc zrażać panów litewskich, odsunął Glińskiego od rządów na Litwie. Urażony Gliński prosił o interwencje chana tatarskiego i króla Węgier. Król Zygmunt jednak nie oddawał w jego ręce urzędu marszałka nadwornego uchylał się przed rozpatrzeniem jego sprawy przez sąd królewski. W końcu sam Gliński wymierzył sprawiedliwość przywódcom litewskim. Jego główny wróg na Litwie został z rozkazu Glińskiego zamordowany. Następnie Gliński zamknął się w warownym zamku na pograniczu Litwy oraz Rosji i ofiarował siedmiokrotnie wierną służbę królowi, jednak ten nie odpowiadał. Wtedy nadeszło poselstwo z Rosji i Gliński przeszedł na stronę moskiewską obdarzony licznymi dobrami. Próbował stworzyć sojusz moskiewsko - habsburski przeciw Polsce. Następnie  uczestniczył w kilku wyprawach wojennych przeciw Polsce i Litwie.  Z czasem znowu chciał zmienić front. W dniu 1 października 1514 roku próbował zbiec do Polski, ale został zdradzony. W Moskwie groziła mu kara śmierci, lecz uratowało go przejście na prawosławie. W 1517 roku cesarz Maksymilian prosił cara o zwolnienie Glińskiego i odesłanie go do Hiszpanii, lecz car się nie zgodził. Jednak wkrótce go uwolniono go i Gliński zaczął odgrywać pierwszą rolę na dworze moskiewskim, na którym rządziła regentka Helena wraz z małoletnim synem Iwanem (później Iwan IV Groźny). Zdobył dla Rosji tatarski Kazań. W 1534 roku został uwięziony w wyniku walk koterii dworskich w Moskwie. Zmarł w kilka tygodni później. Gdy  Gliński przeszedł na stronę moskiewską jego majątki w Polsce i na Litwie zostały przejęte przez króla. Na sejmie w dniu 8 maja 1508 roku dobra ziemskie zostały mu odebrane stając się początkowo dobrami królewskimi.                       
W tym samym czasie Iwan Sapieha wojewoda witebski otrzymał liczne jego dobra na Podlasiu, lecz były one rozproszone. Sapieha rozpoczął proces zamiany dóbr, aby uzyskać majątek w jednym miejscu. W 1502 roku Boćki i okoliczne wsie stały się przedmiotem zamiany między  Iwanem Sapiehą wojewodą witebskim, marszałkiem i sekretarzem królewskim oraz ziemianami mielnickimi: Stanisławem Montewiczem i Iwaszkiem Hlebowiczem. W zamian za Bereżnicę otrzymał Iwan Sapieha wieś „Botki”. Dodatkowo w 1512 roku król Zygmunt I nadał Iwanowi Sapiesze przywilej na dwór Knorydy. W ten sposób Boćki i Knorydy stały się częścią jednego rozległego majątku ziemskiego. W tym samym 1512 roku Iwan Sapieha wystawił dokument  fundacji kościoła katolickiego w Boćkach. Pleban boćkowski miał mieć uposażenie z folwarków Knorydy i Boćki.                                                                                                              
Według spisu podatkowego z 1577 roku notowano tutaj 47 włók bojarskich oraz 6 włók komorniczych (uprawianych przez komorników - ubogich chłopów). Jak na tamte czasy była to bardzo duża miejscowość. W XVII wieku Knorody były często dzierżawione przez Sapiehów na rzecz różnych szlachciców. Dzierżawiono nie tylko ziemię, ale również chłopów. Franciszek Sapieha zastawił w 1670 roku Godlewskim i Wierzbickim folwark Knorydy i sześciu chłopów za
3 500 zł. Podobnie było w XVIII wieku. Zapewne w pierwszej połowie XIX wieku Knorydy zostały odłączone od dóbr boćkowskich. Był to rozległy majątek, do którego należała też wieś Mokre. Z czasem Knorydy zostały podzielone na kilka mniejszych majątków.

Według danych z końca XIX wieku Knorydy była to wieś w powiecie bielskim i gminie Dubiażyn. Liczyła 30 włók, w tym 5 włók lasu. Zapisano, że było stąd 8 wiorst do kolei. Wieś miała ówcześnie 21 domów i 337 mieszkańców, włościanie uprawiali 461 dziesięcin. Obok wsi istniał  majątek Knorydy oraz drugi majątek Knorydy Podleśne. Pierwszy z nich podzielony był na dwie części. Jedna z nich licząca 500 dziesięcin należała do Obuchowiczów, druga licząca 415 dziesięcin do Gartkiewiczów. Majątek Knorody Podleśne wraz z folwarkiem Mokre należały do rodziny Korsaków (w sumie 375 dziesięcin). Istniały tu również działy należące do drobnych właścicieli (zapewne drobna szlachta) liczące w sumie 231 dziesięcin. W następnych latach majątek Obuchowiczów przeszedł drogą posagu na własność Ignacego Piotrowskiego. Ten majątek zwano w okresie międzywojennym Knorydy Średnie II. „Pod rządami starego pana [Ignacego] Piotrowskiego był znany z tego, że był to majątek niezadłużony, należący do trzech niezadłużonych w powiecie bielskim”. Majątek liczyło około 266 ha w latach trzydziestych XX wieku. Żoną starego Piotrowskiego była pani Piotrowska z Obuchowiczów. Mieszkała w tym majątku również siostra gospodyni panna Obuchowiczówna zajmująca się gospodarstwem domowym. Podobno znana była z wyrobu wspaniałych wędlin. Państwo Piotrowscy mieli troje dzieci: syna Romana - lekarza w Lublinie, syna Stanisława, który uchodził za lekko pomylonego [bardzo mu to pomogło w czasie II wojny] oraz córkę Janinę, która studiowała na Akademii Sztuk Pięknych. Majątek Knorydy Średnie I należały w okresie międzywojennym do Janiny Gartkiewiczowej. Wyszła ona za mąż za Leona Czarnockiego z Bryk koło Drohiczyna. Małżeństwo było nieudane i Janina Gartkiewiczówna uzyskała unieważnienie małżeństwa. Przed samą wojną Janina wyszła ponownie za mąż za pana Śmigielskiego. Był on poprzednio rządcą tego majątku. Majątek liczył około 200 ha i był dobrze zarządzany przez  Śmigielskiego.
W Knorydach istniało też większe gospodarstwo należące do rodziny Prabuckich. Liczyło niewiele więcej niż 50 ha.

W okresie międzywojennym wieś Knorody oraz majątki wokół wsi należały do gminy Łubin. Spis powszechny z 1921 roku wyliczył we wsi 66 domów i 199 mieszkańców, w tym 93 katolików i 106 prawosławnych. W Knorydach folwarku notowano 5 domów i 61 mieszkańców (44 katolików i 17 prawosławnych). W Knorydach Średnich folwarku były 3 domy i 37 mieszkańców (19 katolików i 18 prawosławnych).

Majątki Knorydy były przed wojną parcelowane dobrowolnie. W archiwum w Białymstoku zachowały się całe tomy akt z parcelacji ziemi dworskiej na rzecz drobnych właścicieli. Zaczęło się to w 1926 roku, ostatnie akta pochodzą z 1931 roku.  Prace miernicze prowadzili  E. Dembek oraz    S. Bujnicki.

W Knorydach notowano też majątek Knorydy Podleśne. Jeszcze w latach dwudziestych XX wieku zapewne ten majątek liczył ponad 100 ha, lecz w 1930 roku został częściowo rozparcelowany. Akta parcelacji zachowały się w archiwum białostockim. Majątek należał do Rajmunda Korsaka, po jego śmierci odziedziczyła go jego bratowa, wdowa po rosyjskim generale.  Generałowa dziedziczyła początkowo sama, potem wraz z córką Haliną, która ukończyła gimnazjum w Bielsku.                                                   
Według danych z 1921 roku Knorydy Podleśne należały do gminy Dubiażyn i liczyły  3 domy oraz 31 mieszkańców.

Majątki należące do Gartkiewiczów oraz Obuchowiczów (potem Piotrowskich) zlokalizowane były w północno-zachodnich krańcach wsi. W wyniku parcelacji tych majątków na północ od nich powstały osady: Knorydy Kolonia oraz Gaj.

W Knorydach Średnich istniało przed samą wojną folwarczne gospodarstwo należące do Janiny z Gartkiewiczów (primo voto Czarnockiej) Śmigielskiej oraz do jej męża pana Śmiegielskiego. Tutaj zastała ich wojna i również Śmigielscy tak samo jak gospodarze z Dobromila nie uciekli do strefy niemieckiej. Podobnie jak w Dobromilu gospodarz został aresztowany przez NKWD i wszelki ślad po nim zaginął. Jego żona przez lata 1939-1941 ukrywała się w okolicy przechowywana przez dobrych sąsiadów. Brak dokładniejszych danych co się działo z tym majątkiem w czasie okupacji niemieckiej, jak również z panią Śmiegielską. W 1944 roku majątek został rozparcelowany. Po wojnie pani Śmigielska z Gartkiewiczów zamieszkała w Zgorzelcu przy granicy z NRD. Nie miała dzieci, wzięła więc na wychowanie córkę kowala z Knoryd – Marynkę. 
W Knorydach gospodarował też przed wojną Ignacy Piotrowski wraz z żoną z Obuchowiczów. Brak danych co się stało z Ignacym Piotrowskim w czasie okupacji radzieckiej, (być może zmarł przed samą wojną). Młodszy syn Ignacego - Stanisław zwany Stasiem został aresztowany przez NKWD. W więzieniu zaczął symulować chorobę umysłową, przez co trafił do szpitala. Stamtąd uciekł dzięki poświęceniu jednej z pielęgniarek i przez następne lata aż do końca wojny ukrywał się, jednocześnie zajmując się handlem. Zmarł wkrótce po wojnie. Brak danych co się działo z siostrą Stanisława. Wiadomo że studiowała przed wojną malarstwo. Starszy brat Stanisława - Roman Piotrowski wraz z matką i siostrą matki panią Gabrysią Obuchowiczówną został wywieziony do Kazachstanu. Pani Gabrysia Obuchowiczówna zginęła tragicznie podczas przeprawy przez jedną z wielkich rzek w Rosji. Jej siostra, a matka Piotra, zmarła na skutek oparzeń w Kazachstanie. Brak dokładnych danych co stało się z Romanem  Piotrowskim.  Po wojnie ich majątek został rozparcelowany.                          
Majątek Knorody Podleśne należał tuż przed wojną do wdowy po carskim generale - Korsakowej, bratowej poprzedniego właściciela Rajmunda Korsaka. Wdowa gospodarowała wraz z córką Haliną. Brak danych co się działo z obiema paniami w czasie okupacji radzieckiej, wiadomo tylko że Halina wyszła za mąż za swojego kolegę z gimnazjum pana Putkowskiego pochodzącego z okolic Drohiczyna. Być może właśnie tam obie przebywały w czasie okupacji radzieckiej. Latem 1941 wdowa po generale oraz Halina Putkowska wraz z mężem objęli na powrót swój majątek. Żyli podobno dość biednie, aż do czasów przełomu 1943 i 1944. W tym czasie pojawiały się tutaj coraz częściej grupy sowieckiej partyzantki. Grupy te napadały na tenże niewielki majątek ziemski. Podczas jednego z takich napadów zginął pan Putkowski. Wdowa po nim wraz z dwojgiem małych dzieci zamieszkała dla bezpieczeństwa w Bielsku. W Knorydach Podleśnych zostały tylko „zbyt bohaterskie dusze niewieście: generałowa oraz kucharka Olesia”. Obie panie miały się czego obawiać: Korsakowa jako wdowa po carskim generale, a Olesia na froncie wojny polsko- bolszewickiej jako markietanka. Były więc wrogami Sowietów. Pewnego razu sowiecki oddział partyzancki nie mogąc się doprosić otworzenia drzwi podpalił drewniany dwór knorydzki. Obie panie spaliły się żywcem.  Wojnę przeżyła tylko wdowa Halina Putkowska. Jesienią 1944 roku Knorody Podleśne zostały rozparcelowane.           
W Knorydach istniało jeszcze gospodarstwo państwa Prabuckich, niewiele większe od 50 ha. Prabuccy przeżyli jakoś okupację radziecką i niemiecką nic im się nie stało, nie zostali wywłaszczeni. Dopiero rządy władzy ludowej pozbawiły ich majątku jesienią 1944 roku.

Po wojnie w miejscu dawnych majątków ziemskich powstały gospodarstwa kolonijne zwane Knorydy Dolne i Knorydy Podleśne.

Jeszcze w latach osiemdziesiątych działała w tej wsi szkoła podstawowa. W tym czasie miała dość dobre warunki lokalowe (lata '80). W 1980 roku przeprowadzono tu remont kapitalny.”

(Fragment opracowania: „Historia Gminy Bielsk Podlaski” – Leszek Zugaj, AVALON, Lublin 2008)

Po opublikowaniu powyższego opracowania, do Urzędu Gminy Bielsk Podlaski wpłynął mail od Pani Karoliny Putkowskiej Żołnierowicz z Wrocławia, która zwróciła się z prośbą o zamieszczenie imienia jej dziadka w wyżej opisanej historii, który występuje jako „Pan Putkowski”. Pani Karolina Putkowska Żołnierowicz czytając historię wsi Knorydy odnalazła w niej losy swoich bliskich. W mailu opisuje swego dziadka – Mieczysława Putkowskiego, który był mężem jej babci Heleny Haliny Putkowskiej. Dalej pisze: „Był to człowiek szlachetny i odważny, z wykształcenia prawnik. To on w napaści wywiózł swoją żonę  i dzieci do rodziny w Rotkach, a sam wrócił konno do Knoryd, aby ratować ludzi i majątek, konie i inne zwierzęta. Nie zdążył, a sam przepadł. Do dziś nie mamy Jego grobu. Wedle plotek i opowieści mieszkańców został schwytany, męczony i zamordowany”.

Spełniając prośbę Pani Karoliny Putkowskiej Żołnierowicz, zamieszamy uzupełnienie do powyższej historii.

(fot. Urząd Gminy Bielsk Podlaski)

„Sołectwo jest jednostką pomocniczą Gminy Bielsk Podlaski. Organem stanowiącym (uchwałodawczym) sołectwa jest zebranie wiejskie grupujące wszystkich stałych pełnoletnich mieszkańców sołectwa. Organem wykonawczym sołectwa jest sołtys wspomagany przez radę sołecką składającą się z 5 członków. Kadencja sołtysa i rady sołeckiej trwa 4 lata.

Dla prawomocności wyborów przeprowadzanych na zebraniu wiejskim wymagana jest obecność co najmniej 15% mieszkańców sołectwa uprawnionych do głosowania.”

(Wyciąg ze Statutu Sołectwa Knorydy)

 Poniżej przypominamy, jaki był skład samorządu wiejskiego oraz kto reprezentował miejscowość Knorydy w Radzie Gminy Bielsk Podlaski od 1990 roku:

Radny:

 Piotr Parfieniuk

Wybory sołtysa i rady sołeckiej:

Na ogólną liczbę 354 uprawnionych do wyboru mieszkańców obecnych było 82 osób, tj. 23%.

Zebranie odbyło się dnia 4 grudnia 1990 roku.

Sołtys:

Aleksander Parfieniuk

Rada Sołecka:

1. Parfieniuk Aleksander

2. Car Mikołaj

3. Bazyluk Paweł

4. Kamiński Paweł

5. Bazyluk Jan

Radny:

 Marian Matczuk

Wybory sołtysa i rady sołeckiej:

Na ogólną liczbę 329 uprawnionych do wyboru mieszkańców obecnych było 75 osób, tj. 45%.

Zebranie odbyło się dnia 15 listopada 1994 roku.

Sołtys:

Aleksander Parfieniuk

Rada Sołecka:

1. Parfieniuk Aleksander

2. Dunikowski Mikołaj

3. Ostrożański Aleksander

4. Car Mikołaj

5. Lipski Antoni

Radny:

 Piotr Parfieniuk

Wybory sołtysa i rady sołeckiej:

Na ogólną liczbę 290 uprawnionych do wyboru mieszkańców obecnych było 53 osób, tj. 18,3%.

Zebranie odbyło się dnia 29 stycznia 1999 roku.

Sołtys:

Aleksander Parfieniuk

Rada Sołecka:

1. Bazyluk Jan

2. Dunikowski Mikołaj

3. Bazyluk Edward

4. Kamiński Paweł

5. Car Roman

Radny:

Stefan Góralczuk

Wybory sołtysa i rady sołeckiej:

Na ogólną liczbę 270 uprawnionych do wyboru mieszkańców obecnych było 59 osób, tj. 22%.

Zebranie odbyło się dnia 28 lutego 2003 roku.

Sołtys:

Walentyna Jekaterynczuk

Rada Sołecka:

1. Dorosz Sławomir

2. Bazyluk Antoni

3. Matczuk Marian

4. Parfieniuk Piotr

5. Car Leszek

Radny:

Walentyna Jekaterynczuk

Wybory sołtysa i rady sołeckiej:

Na ogólną liczbę 256 uprawnionych do wyboru mieszkańców obecnych było 59 osób, tj. 23%.

Zebranie odbyło się dnia 26 lutego 2007 roku.

Sołtys:

Walentyna Jekaterynczuk

Rada Sołecka:

1.  Car Mikołaj

2.  Micewicz Mirosława

3.  Car Leszek

4.  Wołosik Adam

5.  Car Robert

Radna i jednocześnie sołtys -   Pani Walentyna Jekaterynczuk (druga z lewej) podczas ostatniej  sesji Rady Gminy V kadencji (29.10.2010 r. fot. Urząd Gminy Bielsk Podlaski)

Radny:

Mikołaj Car

Wybory sołtysa i rady sołeckiej:

Na ogólną liczbę 245 uprawnionych do wyboru mieszkańców obecnych było 42 osoby, tj. 17%

Zebranie odbyło się dnia 22 lutego 2011 roku.

Sołtys:
 Walentyna Jekaterynczuk

Rada Sołecka:

1. Dunikowski Mikołaj

2. Car Mikołaj

3. Matczuk Marian

4. Wołosik Adam

5. Parfieniuk Aleksander

Ochotnicza Straż Pożarna w Knorydach powstała w 1933 roku jako czwarta jednostka OSP na terenie gminy. Aktualnie Ochotniczą Strażą Pożarną kieruje zarząd w składzie:

1. Car Arkadiusz – prezes
2. Wołosik Przemysław – wiceprezes – naczelnik
3. Kindziuk Mariusz – wiceprezes
4. Popik Paulina – sekretarz
5. Popik Radosław – skarbnik
6. Niemyjski Witold – gospodarz

Jednostka na wyposażeniu posiada samochód ratowniczo-gaśniczy typu GBA3,2/16 Renault Premium. Pojazd wyposażony jest w zbiornik wody o pojemności 3000 litrów, autopompę oraz motopompę przenośną. Straż posiada sprzęt do budowy linii gaśniczych, tj. motopompę Kohler, węże tłoczne W-75 i W-52, prądownice, rozdzielacze, węże ssawne. Dodatkowym wyposażeniem jest spalinowa piła łańcuchowa do cięcia drewna. Posiada także umundurowanie dla dwóch zastępów ratowniczych oraz umundurowanie specjalne dla jednego zastępu.

(fot. Urząd Gminy Bielsk Podlaski)

(fot. Zbiory prywatne)

Do OSP w Knorydach należy 29 członków. Jednostka często uczestniczy w akcjach ratowniczych. Corocznie bierze udział w zawodach sportowo – pożarniczych organizowanych w Gminie Bielsk Podlaski.  Przy jednostce działa Młodzieżowa Drużyna Pożarnicza.

Jednostka OSP Knorydy podczas zawodów sportowo-pożarniczych zorganizowanych w miejscowości Parcewo, 2013 rok (fot. Urząd Gminy Bielsk Podlaski)

We wsi Knorydy znajduje się cerkiew p.w. św. Jerzego Zwycięzcy, położona na cmentarzu oraz kaplica p.w. Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” należące do Parafii Zaśnięcia Matki Bożej w Boćkach.

Cerkiew p.w. św. Jerzego Zwycięzcy w Knorydach została zbudowana w 1846 roku. Poważnie uszkodzona w czasie II wojny światowej, odbudowana w 1945 roku. Budowla drewniana, o konstrukcji zrębowej, salowa, zamknięta trójbocznie. Nad wejściem dwuspadowy daszek. Od frontu kruchta, z boku zakrystia. Dachy kaplicy jednokalenicowe, blaszane. Nad kruchtą niewielka wieżyczka z baniastym hełmem. Nad centralną częścią nawy ośmioboczna wieżyczka zwieńczona kopulastym hełmem. W dniu 25 czerwca 1985 r. miało miejsce włamanie, w wyniku którego skradziono ikony. W 1998 r. świątynia została gruntownie wyremontowana. Uroczystość patronalna obchodzona jest 6 maja (według starego stylu 23 kwietnia).

 (fot. Urząd Gminy Bielsk Podlaski, 2008 rok)

Kaplica p.w. Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość” w Knorydachwzniesiona w 1872 r. z inicjatywy mieszkańca Knoryd, Pawła Cara. Znajduje się ona na łące, około 500 m na północ od wsi. Budowla drewniana, o konstrukcji zrębowej, salowa. Wejście poprzedzone obszernym gankiem. Na tyłach nawy przybudówka zamknięta wielobocznie. Nad nawą blaszany dach namiotowy, z wieżyczką zwieńczoną cebulastym hełmem. W obrębie kaplicy znajduje się otoczone kultem źródełko, z którego woda wyprowadzana jest na zewnątrz.

Według legendy źródło – krynica o uzdrawiającej cudownej wodzie wybiło bardzo dawno. Ojciec, prowadzący niewidomego syna, zatrzymał się w lesie na podmokłej polance. Przed nimi objawiła się Matka Boża, stojąca na dużym kamieniu. Kiedy niewidomy syn chciał dotknąć jej szat, postać zniknęła, a spod kamienia wytrysnęła krynica. Po umyciu twarzy niewidomy odzyskał wzrok. Na tym miejscu pobudowano małą kapliczkę, a obok do dnia dzisiejszego leży kamień z odciśniętą stopką Matki Bożej. Sama kapliczka zmieniała przez wieki swój wygląd. Zimą i latem woda ciągle wypływa ze źródełka. Dookoła kaplicy są wznoszone krzyże pokutne.

Według informatorów z Knoryd kamień ocalił wieś przed spaleniem podczas II wojny światowej. Podczas gdy płonęły okoliczne wsie, w Knorydach nie został zniszczony ani jeden dom.

Główna uroczystość obchodzona jest 6 listopada (według starego stylu 24 października) – w święto Ikony Matki Bożej Wszystkich Strapionych Radość. 

(fot. Urząd Gminy Bielsk Podlaski)

Uchwałą Nr XXIX/189/2013  z dnia 26 lipca 2013 r. Rada Gminy Bielsk Podlaski zatwierdziła Plan Odnowy Miejscowości Knorydy na lata 2013-2020. Plan Odnowy Miejscowości jest jednym z najważniejszych elementów odnowy wsi, jej rozwoju oraz poprawy warunków pracy i życia mieszkańców. Sporządzenie i uchwalenie takiego dokumentu stanowi niezbędny warunek przy aplikowaniu o środki finansowe w ramach „Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich” działanie „Odnowa i rozwój wsi”, jak również stanowić będzie wytyczne dla władz Gminy Bielsk Podlaski przy opracowaniu kierunków rozwoju wsi Knorydy. W miejscowości Knorydy znajdują się trzy obszary o szczególnym znaczeniu dla zaspokojenia potrzeb mieszkańców. Należą do nich:

1) dwa budynki sakralne: cerkiew filialna p.w. św. Jerzego Zwycięzcy oraz kaplica p.w. Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”;

2) świetlica wiejska;

3) droga powiatowa.

Najważniejszym przedsięwzięciem związanym z Planem Odnowy Miejscowości Knorydy jest całkowity remont cerkwi filialnej. Obecny stan cerkwi jest zły i wymaga gruntownego remontu. Cerkiew ta jest świadectwem historii oraz ważnym elementem lokalnej kultury. Z obiektu korzystają nie tylko parafianie, ale także pielgrzymujący do cudownego źródełka pielgrzymi.

INWESTYCJE

●   Wymiana stolarki okiennej i drzwiowej w świetlicy wiejskiej – 2008 rok.

●   Remont przystanku we wsi Knorydy – 2009 rok.

●   Przebudowa dróg gminnych we wsi Knorydy:

• koszt inwestycji wyniósł 344.299,76 zł;
• zadanie zrealizowano w 2010 roku.

●   Remont świetlicy wiejskiej:

• koszt inwestycji wyniósł 42.997,63 zł (z czego 24.988,56 zł to środki pozyskane w ramach „Wdrażanie lokalnych strategii rozwoju” objętego PROW na lata 2007-2013.
• zadanie wykonano w  2010 roku.

●   Ustawiono 3 wiaty przystankowe (jedną w 2007 roku i dwie w 2013 roku).

●   Przebudowa drogi powiatowej we wsi Knorydy:

• przekazano Powiatowi Bielskiemu pomoc finansową w kwocie 64.665 zł w 2013 roku na współfinansowanie tego zadania.

• Modernizacja oświetlenia ulicznego – 2010 rok.

 Bielsk Podlaski, luty 2014 r.